Z cyklu "Sławni ludzie" przypomnieliśmy sobie sylwetkę Janusza Kusocińskiego, złotego medalisty Igrzysk Olimpijskich z Los Angeles.

Zaczęliśmy od przypomnienia sobie co to wogóle jest ta olimpiada, kiedy i gdzie się odbywała, a także wspomnieliśmy polskich medalistów. Wśród nich nasz dzisiejszy bohater, który w 1932 roku w Stanach Zjednoczonych wygrał bieg na 10 kilometrów z czasem 30 minut i 11 sekund. To był największy sukces sportowca, ale poza złotem olimpijskim Kusociński był wicemistrzem Europy na 5 kilometrów, wygrywał także wiele innych biegów średnio- i długo- dystansowych, był także wielokrotnym mistrzem Polski i rekordzistą Polski na różnych dystansach. 

Kontuzja kolana uniemożliwiła Polakowi start na Olimpiadzie w Berlinie w 1936 roku, na następnych Igrzyskach nie mógł wystartować, gdyż wybuchła II Wojna Światowa. Mimo kategorii D ze względu na kontuzję nogi, Kusociński zaciągnął się do wojska i brał czynny udział w obronie stolicy. Był dwukrotnie ranny, a za swoją postawę został odznaczony Krzyżem Walecznych. Po kapitulacji, działał w konspiracyjnej Organizacji Wojskowej Wilki pod pseudonimem Prawdzic. Niestety w marcu 1940 roku został aresztowany i osadzony w al. Szucha, a potem na Pawiaku, gdzie był brutalnie torturowany przez Niemców. Nie wydał nikogo, a 21 czerwca 1940 roku został rozstrzelany w Palmirach. Obejrzeliśmy przejmujący film, który opowiada o tych wydarzeniach "Ostatnie okrążenie".

Mnie z dzisiejszej prezentacji najbardziej wzruszyła inskrypcja umieszczona w miejscu rozstrzelania Kusocińskiego w Palmirach:

Łatwo jest mówić o Polsce,       Trudniej dla Niej pracować,       Jeszcze trudniej dla Niej umrzeć,        A najtrudniej cierpieć.